Etapa uno: Cuba!

1. Proloog
Op donderdag 15 september was het dan eindelijk zo ver. Huis opgezegd, carrières op hold en de cactussen ondergebracht zodat we met een gerust hart op pad konden. Na het, mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen, tamelijk geslaagde afscheidsfeestje (shoutout to Bianca, Schaijk West) en de emotionele ciao ciao knuffels aan de family kon de grote reis beginnen.

De vlucht zelf was al interessant. Na eerdere lange vluchten naar Thailand en Bali dachten we het systeem een beetje te snappen. Dorst? Druk op het knopje en patsboem een stewardess regelt een pintje. Zin om te slapen en iets te veel last van die krijsbaby? Druk op het knopje en hatsiekiedee, een whisky'tje. Dit was anders. Het knopje werkte niet. Bij niemand niet. Geen stewardessen te bekennen. Interessant. Toen de buurman aan zijn 4e magnum begon toch maar eens op expeditie gegaan. Wat bleek, de groep Spaanstaligen muchachos voor de wc stonden niet in de rij voor een plasje. Het was een self-service bar. Opgelossst! Ons eerste cultuurlesje.

2. Floeperigheid in het Cubaanse straatbeeld
De welbekende big ass cultuurshock volgde tijdens onze eerste wandeling van onze casa particular naar het centrum van Havana. Het eerste halfuur hebben we menens heus nog geen 3 woorden tegen elkaar gezegd en met open mond rond zitten staren. Je kunt je zo goed inlezen als je wilt, maar er echt rondlopen is nauwelijks te omschrijven. De vele oldtimers zijn bijvoorbeeld al heel gaaf, maar dat is algemeen bekend. Iemand had ons ook wel even kunnen vertellen dat het hier heel normaal is een absurd hoog prostituee gehalte in je kledingkeuze toe te passen. Overal staan borsten echt op het punt uit hun jasje te floepen. Love handles niet, die worden met voorbedachte raden in uitgefloepte positie gedragen. De Cubaanse vrouw mag voor het onderlichaam uit twee kledingstukken kiezen, ongeacht het al dan niet ongewenste visuele gevolg dat deze keuze oplevert:
1) De netpanty. Voornamelijk gedragen op het werk, ook wanneer dit werk lichte zeden ongerelateerd is.
2) De legging, als het even kan twee maten te klein.
Maar he, lang leve cultuurshocks! Dat maakt de wereld juist zo interessant. Wat wij ons wel afvroegen: hoe maak je je hier als daadwerkelijke prostituee kenbaar... Misschien als prostitutuee? (Matige woordgrap.)
Om misverstanden te voorkomen: bovenstaande heeft enkel betrekking op de Cubaanse vrouw. De Cubaanse man gaat over het algemeen wat minder spannend gekleed. Noemenswaardig is wel dat er echt loeiveel Morgan Freeman lookalikes zijn, gratis weetje.

3. La vida es un carnaval!
Havana is een prachtige stad, zeker het historische centrum. Tijdens de eerste lunch werden we al getrakteerd op live muziek. Vier meiden speelden La vida es un carnaval (https://m.youtube.com/watch?v=0nBFWzpWXuM). Dit leverde bij Djarek een klein traantje op. Op de een of andere manier kwam het besef dat het echt was begonnen, een intens geluksmomentje.

Tijdens vakanties gaan wij, zoals velen, altijd op zoek naar terrasjes, restaurants en bars met live muziek. Vaak zonder succes. Daar hoef je in Cuba niet bang voor te zijn. Muziek all over the place. Chan Chan, Guantanamera, de Narcos intro theme, ze komen hier dagelijks voorbij. Muziek zit hier zo in de cultuur. Dit gaat dan ook altijd gepaard met locals die spontaan de salsa beginnen te dansen. Oftewel: La vida es un carnaval!

Denk nu overigens niet dat Senne een ijskonijn is. Na anderhalve week enkel Cubaanse muziek hield Senne het ook niet droog toen warempel ABBA voorbij kwam op de Cubaanse televisie. Hehehe.

Aan het chronologische gedeelte van dit reisverslag komt nu een einde. Dit als poging klassieke reisverslagen te doorbreken en de lezer een wat frivolere lettersoep voor te schotelen.

4. Koekjes
Cuba kent twee valuta. Locals betalen voornamelijk met de CUP, toeristen met de CUC (spreek uit als: koek). 1 euro is ongeveer 1 CUC, 1 CUC is ongeveer 25 CUP. Om verdere verwarring in dit reisverslag te voorkomen stellen wij het volgende systeem voor (dit systeem heeft zich in de praktijk bewezen tijdens onze reis):
- CUC: Deze duiden wij aan met diverse soorten koek. Voorbeeld: hebben wij het over een Mojito van 3 mergpijpjes, betekent dit 3 CUC, ongeveer 3 euro.
- CUP: Het lokale geld duiden wij aan met de term 'jetonnekes'. Voorbeeld: hebben wij het over een pizza van 1 jetonneke, is het een pizza van 1 CUP, jawel, 4 eurocent. En jawel, dit hebben we meegemaakt, tijdens onze verdwaalsessie in de vreemdste dorpjes (komt later aan bod).

5. Summier Cubaans lesje
Cuba is sinds "La revolucion" in 1959 een communistische staat. Als je door Cuba reist ontkom je er niet aan: de grote revolutie. Werkelijk overal prijken revolutionaire teksten en de hoofdrolspelers (Castro, Che Guevara en Cienfuegos, zie de foto's) op muren en gebouwen. Deze politieke gebeurtenis uit zich op vele manieren, die Cuba zo ontzettend interessant maken. Zo zijn bijna alle bedrijven in handen van de overheid en krijgen nagenoeg alle mensen hetzelfde staatssalaris, zo'n 20 roze koeken per maand/500 jetonnekes. De gedachte is mooi: gelijkheid, hoezee. In de praktijk betekent dit dat het er niet toe doet met hoeveel passie en inzet je je beroep uitoefent, je krijgt er toch niet meer en niet minder dan 20 kokosmakronen voor.

Als toerist merk je dit bijvoorbeeld vooral in de horeca. Er zitten restaurants bij waar serveersters met pure tegenzin naar je tafel sloffen om een klamme lap vlees voor je neer te zetten. Ook alle hotels zijn van de overheid en kennen het koekjes probleem. Sinds enkele jaren is de overheid wat milder en mogen er particuliere zaakjes opgestart worden, zoals casas particulares. Een soort van B&Bs, waarbij je dus bij locals in hun huis een kamer krijgt. Gezien deze mensen geen Cubaanse koekjestrommel (staatssalaris) krijgen, en veel van hun omzet moeten afstaan, doen zij er wel alles aan het je naar je zin te maken. Zo hebben wij in 6 casas particulares verbleven en hebben wij hier echt de allerliefste Cubanen ontmoet. Waar Cubanen op straat nog vrij vreemd zijn van toeristen, is het in de casas een feest. Zo kwamen we aan in het dorpje Vinales en klopte aan bij een casa. Een oud vrouwtje maakte open en er volgde een Spaanse woordenwaterval (kan onze Gerryan nog wat van leren). We haalden eruit dat er geen kamer vrij was en voor we het wisten was ze al patsboem in onze auto gestapt om mee naar d'r zus te rijden aan de andere kant van het dorp. Een vrouw die we net 34 seconden "kenden". Prachtig. Aangekomen bij d'r zus begon Senne de spullen naar de vrije kamer te brengen toen het lieve vrouwtje aan Djarek's arm begon te sjorren omdat ze wel weer naar huis gebracht wou worden.

6. Zeesterretjes
Tussen de bedrijven door heb je op reis veel tijd om over het leven na te denken. Misschien soms te veel tijd. Zo vroegen we ons plots af of mossels (of mosselen, zelf kiezen) kunnen poepen. Dat zijn verdraaid lastige vraagstukken die je niet los kunt laten, zeker wanneer je geen toegang hebt tot wikipedia. Het zou potjandikkie sneu en ietwat viezig zijn als zo'n mosseltje zijn eigen schelp vol bonjourd. Nu op moment van schrijven internet weer voor handen is, ben ik op expeditie gegaan. Er blijken vele forums te bestaan waar dit een hot item is. Conclusie: mossels/mosselen poepen, hoezee, maar niet in hun schelpje als ik het goed begrijp. Deze zoektocht bracht me wel op een nog veel interessanter weetje. De zeester is een van de grootste vijanden van de mossel. En er zijn vele zeester soorten die een bi-functionele mond hebben! Jawel, ze eten en poepen door hetzelfde gaatje! Een zeester eet met zijn zeester. Dat zijn de weetjes mensen. Een heuse inzeestertion.

7. De kutroute
In het prachtige plaatsje Trinidad, 500 jaar oud en geen steek veranderd in de tijd, leiden alle wegen naar het centrale plein: Plaza Mayor. Vanaf onze casa particular waren er dan ook vele routes mogelijk. Gezien we hier 8 dagen hebben rondgedwaald, hebben we vele trajecten bewandeld, waar ze ons allen konden bekoren. Alhoewel, op 1 route na... De kutroute. En helaas niet zozeer door de erbarmelijke toestand van het wegdek, of een overschot aan paardenpoep, wat bij elke weg nagenoeg gelijk is.

Om 10u in de ochtend liepen we rustig richting centrum, onwetend dat we ons op de kutroute bevonden. Toen ik, Djarek, plots onraad bespeurde in de verte. Dit trachtte ik via een 10-voudige repeat van de leus, 'what the fuck', kenbaar te maken aan mijn duifje. Senne rook dit onraad echter pas later en verschafte zich op deze manier een nog betere plek op het schouwspel: Een Trinadadeense dame van rond de 70 had waarschijnlijk iets te veel rum bij d'r ontbijtpapje geschonken. Ze achtte het nodig a la Cristiano Ronaldo achter een vrije trap op straat te gaan staan, met d'r jurk op klokslag 12 uur! En nee, mevrouw had ook niet even de moeite genomen een onderbroekje aan te trekken. Hemeltje lief. We zijn in shock toestand een blokkie omgelopen en hebben de kutroute nooit meer genomen...

Bovenstaande is een goede reflectie van het alcohol/rumprobleem in Cuba. Ze zijn misschien ietsje te trots op hun nationale drankje en een beetje doorgeschoten in hun enthousiasme. Een gemiddelde carnavalszaterdag van Djarek is echt niets vergeleken met een doordeweekse ochtend van een doorsnee Cubaan. En dat wil wat zeggen. Rum kost hier ook gewoon te weinig jetonnekes.

8. Djarek & Diner
Elke keer als we onszelf netjes in het Spaans voorstellen begint men te lachen en te imiteren dat ze een bord rijst met bonen naar binnen werken. En nee, deze keer niet door de semi poolse creabea naam van ondergetekende. Senne is de oorzaak. Dit omdat het nagenoeg hetzelfde klinkt als het Spaanse woord 'cena', dat avondeten/diner betekent...

9. Jineteros (spreek uit als: gie-nuh-tee-ros)
Je hebt ze overal, vervelende mannetjes die je voor het spreekwoordelijke lapje houden. In Bangkok vertellen ze je dat die ene tempel waar je recht op af loopt deze maand dicht is ten bate van een heel speciaal offerfeest dat eens in de 37 jaar voorkomt doordat Jupiter precies in lijn staat met Schiermonnikoog. In Parijs hangen ze een Eiffeltoren om je nek en moet je betalen omdat je de ketting aangeraakt hebt. In Cuba tillen ze dit naar een hoger niveau, waardoor ze er zelfs een naam voor gekregen hebben: jineteros. De raarste capriolen worden uitgehaald om je wat jetonnekes of een pak jodenkoeken afhandig te maken:

Voorbeeldje 1:
In Sancti Spiritus klapte een beste man de spiegels van onze auto uit toen we aan kwamen lopen. Dat is potjandikkie aardig dachten we. 'Dat is dan 2 bokkenpoten graag.' Jazeetie, 1/10e van een maandsalaris voor het uitklappen van twee spiegels. Mooie mins.

Voorbeeldje 2:
Camaguey, een stad centraal in Cuba, staat bekend als het doolhof. Een mega ingewikkeld straten patroon, ooit bedoeld om zich tegen piraten te verdedigen. We moesten daar dus op zoek naar onze casa, maar we houden wel van een puzzeltje op z'n tijd. Op een grote rotonde aan de rand van de stad kwam er al vlug een vriendelijke fietser tevoorschijn die ons de juiste afrit wees. Sympathiek. Een minuut later kwamen we hem toevallig weer tegen. Hij vroeg ons waar we naartoe gingen. We lieten het adres van onze casa zien. 'Oe dat is vervelend. Dat is in het oude centrum en dat is afgesloten wegens renovatie. Volg mij maar ik weet wel een goede casa.' Nouuu, no gracias jinetero, je bent ontmaskerd. We vervolgden onze weg en konden natuurlijk gewoon het oude centrum in. Echter bleef de beste jongeman voor ons fietsen en ons straatjes inwijzen. Senne, die graag de taak van navigator op zich neemt, ervoer (raar woord) dit als onprettig, wat zacht uitgedrukt is. Een middelvingertje hier en daar hielpen niet. Toen we op eigen houtje bij de casa aankwamen bleef de man bij het portier staan om zijn lange vingers op te eisen voor zijn "werk". Wat ons ertoe zette maar weer door te rijden in een poging hem af te schudden. Dat lukte, jottem! Maar we waren wel weer helemaal terug bij het startpunt, de rotonde des doods. Waar een nieuwe kersverse jinetero alweer voor ons kwam fietsen om ons "te helpen". Het werd ons duidelijk dat drastische maatregelen noodzakelijk waren, misschien hebben we deze jongeman een beetje soort van volle bak afgesneden... Opgelosssst.

Voorbeeldje 3:
Soms moet je ze ook gewoon prijzen om hun vindingrijkheid. Onze eerste avond uiteten in Havana. Volgens de Lonely Planet was Dona Eutimia the place to be. Na een tijdje vonden we het pleintje waar het restaurant zich in een zijstraatje zou moeten bevinden. Een ober met een net wit bloesje en jolig strikje sprak ons aan: 'Buenas noches, aaah you must be looking for Dona Eutimia, the famous place!'
Hopsa, gevonden! Nadat we gingen zitten voelde het al vlug wat gekkig aan. Om ons heen zaten vele Lonely Planet achtige stelletjes, mensen als wij, tamelijk beduusd en vrij chagrijnig naar elkaar te kijken. Toen we besteld hadden kwam het aapje tevoorschijn uit de mouw van het mooie witte obers bloesje. Dona Eutimia was 1 deur verder en werd momenteel gerenoveerd, zoals te lezen op het bord, we zaten bij een door Jineteros geïmproviseerd restaurantje dat niet eens een eigen keuken leek te hebben... De lap knoflook met lichte varkensvlees smaak die waarschijnlijk voor 3 jetonnekes is gekocht bij de kraam om de hoek, en voor 15 stroopwafels op onze tafel terecht kwam, was ook nog eens te ranzig voor woorden. Waren we er met alle Lonely Planet lezers mooi ingetuind, well played.

10. Viva la revolucion del agujero en la carretera
Oftewel, lang leve de revolutie van het gat in de weg. Weer terug naar de o zo interessante revolutie van Cuba. Zoals gezegd word je dus dood gegooid met revolutionaire teksten. Ook musea gaan vrijwel enkel over Castro en companen en lijken licht propagandistisch van aard. Als je een paar dagen door Cuba rijdt, begin je de ironie van de leus 'Viva la REVOLUCION' in te zien:
- 1 op de 100 mensen heeft een auto, die 1 op 2 rijdt en de uitlaatgassen voor die overige 99 mensen zonder auto compenseert.
- 10% van de wegen is verhard. Neem verhard niet te letterlijk, ze zijn soms een stukje vergeten. Wat echt poepertje eng is! Beeld je even in dat je met 100 km/h over de snelweg rijdt en op het laatste moment een paard met kar voor je ziet die met zo'n 10 km/h over de snelweg (g)raast (jep, live gebeurd). Ondanks dat in de linkerbaan een krater van jewelste ligt neem je die maar, met de hotseknots gevolgen van dien. Ik ken overigens geen Dien. De oorsprong van 'Zo doet een herenpaard, zo doet een damespaard, gat in de weg!' is in ieder geval duidelijk.
- Ze doen hier buiten de snelweg om, niet aan bewegwijzering. Zo dachten wij binnendoor van Vinales naar Trinidad te rijden. Een rit van 5 uur werd zo een rit van 12 uur... Een tamelijk helse rit van 12 uur. En dat op ons 5-jarig voosjubileum. We kwamen onbedoeld in cowboy achtige dorpjes terecht waar mensen serieus niet eens hun eigen woonplaats op onze kaart van Cuba konden aanwijzen! Later in de rit maakte kneiter harde onweer ons het leven zuur. Wat de kuilen in de weg omtoverde tot valkuilen, niet te zien. Amai, amai. Veel aquaplaning sessies, angstzweet en omwegen later kwamen we tegen de nacht bij onze casa aan.
- Gezien niemand een auto heeft hebben ze hier het revolutionaire liftsysteem. Ie-de-reen lift. Op het begin dachten we dat we door een rosse buurt reden (gezien de beschreven klederdracht) met alle dames langs de weg. Maar dit blijkt hier echt de normaalste zaak. We werden zelfs een keer door een agent geseind te stoppen. Ik had mijn internationaal rijbewijs al netjes gepakt, wat bleek, wou die mee rijden naar Sancti Spiritus. Mooi volk.
- Op internet kun je hier enkel en alleen in de "luxe" hotels. Totaal geen probleem, het heeft zelfs wel zijn charme om 3 weken een soort van afgesloten te zijn van de buitenwereld. Een noodgevalletje maakte het toch nodig een hotel op te zoeken voor internet. Voor 5 kletskoppen mag je een uurtje op het wereldwijde web, waar je zooo onwaarschijnlijk langzaam gaat, dat je wel achteruit lijkt te surfen.

Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Moraal van het verhaal: Viva la revolucion!
Met de verwachte verwestering van Cuba gaan ze hier wel een mooie tijd tegemoet. Er zullen liederen geschreven worden over de intrede van de perforator en de pocketline swing. Volksfeesten wanneer the Sound of Music in première gaat. Om over de euforie ten gevolge van het feit dat poep ook met korte oe geschreven kan worden nog maar te zwijgen.

11. Senne met het verhaal van de malle macarena en de mysterieus verdwenen teennagel
Het had de titel van nummertje 361 in de Suske & Wiske reeks kunnen zijn. Het verhaal waar men naar smacht. Hoe verloor Senne in hemelsnaam haar teennagel? Nou lieve mensen, dat zullen wij eens even in geuren en kleuren vertellen.

Het verhaal kent zijn startpunt op een zwoele dinsdagavond op de traptreden bij Casa de la Musica. De plek in Trinidad die na zonsondergang opleeft met live muziek, een mix van dansende locals en toeristen (ook wij hebben hier voor het eerst onze salsa lessen in het wild toegepast) en vele barretjes. Dansen is er gratis maar niet verplicht, waardoor ook velen rustig op de trap gaan zitten om dan wel te vozen, dan wel te converseren. Dit alles onder het genot van Daiquirí's, Canchánchara's en Mojito's van slechts anderhalve kletskop! Wij paradeerden op de dunne scheidingslijn tussen vozen en converseren. Na enige tijd raakten we aan de praat met een stelletje uit Londen dat naast ons zat. Menig gespreksonderwerp passeerde de revue: de parende straathondjes op het plein voor ons, het Cubaanse koekjessysteem, de Brexit, Donald Trump, etc. The usual suspects. Daniel en Cathy vroegen of we zin hadden mee te gaan stappen. Ze hadden in de wandelgangen gehoord van een feest in een grot, net buiten het stadje. Verstandig als wij zijn, bedankten wij voor dit aanbod. We waren er niet op gekleed, kenden de Britten pas net en wouden ze ook niet tot last zijn, en zijn ook gewoon niet zo'n fuif types... Binnen een luttele 3 minuten hadden we ons bedacht en liepen bergop het stadje uit op zoek naar de Cave Rave (dat bekt lekker). We hadden duidelijk de juiste route te pakken getuige de vele geïmproviseerde cocktailbarretjes. We vonden onze kersverse vrienden aan het eind van de straat bij een barretje en bestelde een Mojito sigaar combo voor 1 bastognekuukske, om ons vervolgens naar de grot te begeven.

Echt de gaafste discotheek locatie die we ooit hebben gezien. Een natuurlijke grot omgetoverd tot dancing. Heel vet! We waren blij met onze keuze voor het avontuur. Toen nog wel... Je voelt dat het moment nadert. Dat is in ieder geval de bedeling.

Op de dansvloer werd een showtje opgevoerd door een aantal uiterst gespierde Afrikaanse mannen. Wat messen (machetes), acrobatische hoogstandjes, je kent het wel. Gezien het publiek nu lekker los was voelde de DJ druk. Dit was zijn moment. Hij moest en zou shinen. Falen is geen optie. Dus hij koos weloverwogen voor de Cubaanse zomerhit van 2016, jawel, de Macarena! Dit is geen grap. Het lijkt tot zover echt een frivool script van een lauwe B-film, maar het zijn harde feiten.

Ook wij gooide onze gêne overboord en waagde ons op de dansvloer. Nog voor we de bekende pasjes in alle kompasrichtingen hadden uitgevoerd, liep er een mede-caveraver lomp hard tegen Senne's teen aan. Met 'we waren er niet op gekleed', doelde ik onder andere op Senne's teenslippers. Op zich tot zover niets geks, Senne zakt wel vaker door de grond wanneer iemand tegen haar teen stoot. We liepen naar een rustig plekje zodat ze even bij kon komen, toen Senne opmerkte dat het er gek uitzag. Ik scheen even met mijn telefoon zaklamp op de pijnbron en schrok me een ongeluk. De nagel van d'r grote teen stond recht overeind en bloed all over the place. Echt heel eng. Ik dacht zo snel mogelijk met Senne naar de entree van de grot, daar kunnen ze vast eerste hulp verlenen. Onze Engelse vrienden hadden nog niets door. We zeiden nog vlug gedag en schenen nog maar eens op het slagveld om de reden van ons plotselinge vertrek aan te geven.

Lopen ging Senne met ondersteuning gelukkig nog vrij goed af. De pijn viel mee maar het was vooral de schrik. Het bloeden leek ook mee te vallen. Eenmaal bij de entree sprak werkelijk niemand een woord Engels op een mega dronken Amerikaan na, die overigens nog wel concludeerde dat het er niet goed uitzag. Onze kennis van de Spaanse taal bleek op dit gebied totaal niet toereikend, desondanks bleek vrij snel dat eerste hulp daar niet mogelijk was. Pak maar een taxi naar het ziekenhuis, vertelde de uitsmijter. Die was gelukkig vrij snel gevonden. Ofja, de chauffeur. De auto stond 200m verderop gezien er bij de grot geen auto's konden komen. Het houdt niet op, niet vanzelf. Op het einde van deze wandeling stond er een prachtige felrode 1950 Chevrolet Bel Air voor ons klaar (met wit inklapbaar dak, voor de liefhebber). Onze Cubaanse bingokaart had er zo wel weer een stempel bij: ritje in een oldtimer, check. Op naar de volle kaart.

Om 1.30u kwamen we aan bij het ziekenhuis. Van alle landen die op onze planning staan, was Cuba wel de laatste waar we in het ziekenhuis terecht wilde komen. Dit standpunt bleek niet vreemd. De behandelkamer deed ons echt denken aan de badkamer van Saw 1 (voor de niet filmkijkers: https://goo.gl/images/m33bpT). Het enge was dat er ook niet echt tegen ons gepraat werd. Senne moest plaatsnemen op de metalen slachtbank die als behandelbed fungeerde. Er zat serieus een bloed goot in over de hele lengte, met in het midden een putje met een emmer eronder. De zuster zei enkel een paar keer oe en knikte "niet goed". De arts werd gewekt. Tijdens de vraag van Senne, 'Does it hurt?', was de koe al gemolken. De nagel werd zonder pijn uit de teen getrokken en in het eerder genoemde emmertje gedeponeerd. Verbandje eromheen en klaar was Kees (vrij onwaarschijnlijk, eerder een Maria Hernandez Rodriguez). Djarek trok vervolgens een sprintje naar onze casa dat slechts een blok verder bleek te zijn, om Senne's paspoort en de voorraad koeken te halen. Uiteindelijk werden we om 2.30u naar huis gestuurd met het verzoek in de middag weer terug te komen.

Echter hadden we maar tot deze ochtend gereserveerd in de casa, en in de middag kwamen er nieuwe mensen... Gelukkig was ik in een helder moment nog op het idee gekomen een foto te maken van het leed voor we het ziekenhuis in liepen. Nadat ik deze aan Señora Ramos van onze casa liet zien was het geen enkel probleem dat we nog een extra nachtje bleven.

Het tweede ziekenhuis bezoek was ook vrij onaangenaam. Er was niet zoiets als een patiënten systeem dus geen man wist wat we eigenlijk kwamen doen, zelf wisten we het ook niet precies. Na wederom de lugubere foto was duidelijk dat de boel verschoond moest worden. Senne vroeg wederom: 'Does it hurt?'. Waarop de arts met een big smile en totaal zonder enig besef van de betekenis van de vraag antwoordde: 'Yes, yes, yes.' Geruststellend. Hij bleek onbedoeld wel gelijk te hebben. Een scheut desinfecterende alcohol in je vleesteen is voor vele Cubanen de hemel op Aard, maar voor Senne niet.

Dit verschoningsritueel hebben we de daaropvolgende dagen zelf uitgevoerd met de huis- tuin- en keukenset die we van de arts meekregen. Een aantal dagen en verblijfplaatsen later zijn we ter controle naar een groot ziekenhuis in Santa Clara gegaan. Ook daar was Senne gewoon weer een nieuwe patiënt en kwamen we bij de spoedeisende hulp terecht. Dat was eng. We zeiden nog 'No urgencia, no urgencia', maar het mocht niet baten. Dit was wederom een schouwspel van jewelste. In afwachting van een gespecialiseerde arts (een must voor toeristen) voerde Senne een gesprek over tulpen uit Amsterdam met 3 basis artsen, terwijl er aan de overkant een hoofd werd gehecht...

De specialist gaf gelukkig aan dat het er goed uit zag en Djarek keurig doktersverk had verricht, hopsakiedeetje. Inmiddels, 13 dagen later, is de vleesteen helemaal roze. Oftewel, geen shotjes alcohol meer! Over een maandje zou Senne's teennagel collectie weer compleet moeten zijn.

Wat. Een. Avontuur.

12. Toegift
Zoals sommigen weten houd ik een boekje bij met Senne's prachtige uitspraken. Weinigen kunnen een spreekwoord met zoveel overtuiging in een gesprek gooien en tegelijkertijd zoiets wazigs vertellen. Mits succesvol wordt dit mogelijk een vaste rubriek, we wachten de reacties af:
- Na de hectische huisopruim- en reisvoorbereidingsweken sprak Senne op de laatste avond voor vertrek: 'Zo, nu hebben we volgens mij echt alles gedaan wat we moesten doen. Dat is een beademing!'
- Senne na de salsa lessen in Trinidad: 'Ohhh echt erg, ik heb echt geen soepele heupjes. Ik voel me echt een houten hark.'
- 'Oe jouw shampoo is handig, die heeft ook air conditioning.'
- 'Mijn dorst is niet te sussen.'
- Nadat ondergetekende weer is een biertje in een rumglas kreeg sprak Senne de wijze woorden: 'Ohhh schandalig waar ze hier bier in serveren. De belgen zouden zich in hun graf omdraaien.'
- 'Jaa, dan kom je van een koude... Oe ik wou douche zeggen, maar ik was op tijd. Dan kom je van een koude markt thuis!'

13. Slotwoord
Drie weken in het leipste land dat wij ooit hebben bezocht zijn zoals je merkt niet in een notendopje na te vertellen. Wat een indrukken. Laat wel duidelijk zijn dat wij Cuba echt fantastisch vinden. De prachtige muziek, stadjes, natuur en stranden. Gepaard met heerlijk weer en poepie lekkere Daiquirí's. Plus natuurlijk de onwijs interessante cultuur en politiek, maken het een must voor de reiziger die wel tegen een verrassing kan. Wel is het na 3 weken mooi geweest en is de hunkering naar de Mexicaanse keuken van buitensporige aard. De hunkering naar een 10e teennagel is overigens ook vrij groot, zodat we weer een frisse duik kunnen nemen in deze toch wel ietwat zweterige herfst ;) (pardon, moest even spiegelen).

We willen de 5 mensen die het einde van dit verslag hebben gehaald roemen om hun uithoudingsvermogen!

De foto's behorende tot bovenstaand script zijn te vinden op de facebook pagina heet pepertje, hopsa.

Tijd om Mexico te verkennen. Taco's, Maya tempels en niet te vergeten Dia de Muertes! Eens kijken of ze in Mexico City ook fatsoenlijke praalwagens kunnen bouwen ;)

Suerte! Oftewel, het ga jullie goed!

Hasta luego,
Djarek & Diner

Etapa 1: Cuba - Havana, Vinales, Trinidad, Camaguey, Santa Clara, Matanzas
Etapa 2: Mexico - Cancun, Playa del Carmen, ???, Mexico City